Juridisch Forum NuRecht - Rechtenforum

Hoi Rene,

Ik begrijp dat je op dezelfde dag een laatste herinnering krijgt, maar ook een oproep van een incassobureau om te betalen. Erg netjes is dat niet, maar de wet geeft geen regeling over hoe dit zou moeten worden aangepakt. Wel is het zo dat een vordering doorgaans pas uit handen wordt gegeven aan een incassobureau als degene die het geld moet krijgen zelf al een paar keer heeft aangemaand. Dat is in verband met verzuim soms ook nodig (zie art. 6:81 en 6:82 BW - https://www.nurecht.nl/BW6.html#Boek6/T … Artikel81).

De wet geeft niet aan dat er 'iets moet worden aangegeven' over het 'uit handen geven' van een vordering. Doorgaans doen bedrijven dat wel om de druk wat op te voeren. Maar in dit geval lijkt het mij het beste om even contact op te nemen met het incassobureau, aan te geven dat je pas net een betalingsherinnering hebt ontvangen en dat je op dezelfde dag al een brief van hen hebt gekregen. Het lijkt erop alsof hier dingen door elkaar zijn gaan lopen.

Overigens: een incassobureau kan eigenlijk weinig meer dan u en ik. Het enige dat een dergelijk bureau vaak goed kan is mensen schrik aanjagen en ze daardoor aanzetten om snel te betalen. En incassokosten (dat zijn buitengerechtelijke kosten) kan echt niet alleen een incassobureau in rekening brengen. Ook mijn buurman, als ik hem vraag om voor mij ff een mailtje te sturen naar iemand van wie ik nog geld krijg, kan incassokosten in rekening brengen. Zou ik zelf die aanmaning sturen, dan zou ik ze doorgaans ook zelf gewoon in rekening kunnen brengen. Wel moet dan doorgaans worden gewezen op het feit dat deze kosten in rekening zullen worden gebracht indien niet binnen 14 dagen wordt betaald.

Voor de wet heten incassokosten "redelijke kosten ter verkrijging van voldoening buiten rechte" ofwel: kosten die je maakt om je geld te krijgen voor je eventueel naar de rechter gaat c.q. je maakt kosten om je geld alsnog te krijgen, zodat je niet naar de rechter hoeft. Over die kosten geeft artikel 6:96 lid 6 BW aan:

"De vergoeding volgens de nadere regels kan indien de schuldenaar een natuurlijk persoon is, die niet handelt in de uitoefening van een beroep of bedrijf, eerst verschuldigd worden nadat de schuldenaar na het intreden van het verzuim, bedoeld in artikel 81, onder vermelding van de gevolgen van het uitblijven van betaling, waaronder de vergoeding die in overeenstemming met de nadere regels wordt gevorderd, vruchteloos is aangemaand tot betaling binnen een termijn van veertien dagen, aanvangende de dag na aanmaning."

Als er nu dus kosten worden berekend en er zou daar niet op zijn gewezen en je bent een natuurlijke persoon (niet bedrijfsmatig - consument), dan is de kans groot dat die kosten nog niet verschuldigd zijn geworden. Je zegt dat je een eenmanszaak hebt. Vraag is dan of deze vordering ook daarop ziet, of dat het om een vordering daarbuiten gaat. Als het om een groot bedrag gaat, dan kan het handig zijn om ff een jurist de situatie voor te leggen of de mensen van NuRecht.

Ik zou het incassobureau even bellen dus... Succes!

Hoi Knutsel,

Op de site van NuRecht over wettelijke verhoging lees ik dat er over de vraag of een bonus / tantieme / provisie ook tot loon moet worden gezien (dus wettelijke verhoging) in de rechtspraak verschillend is geoordeeld (zie: https://www.nurecht.nl/Wettelijke-verho … -1980.html en https://www.nurecht.nl/Wettelijke-verho … 2000.html).

Als ik kijk in de recente rechtspraak kijk over wettelijke verhoging, dan wordt een bonus wel als loon gezien en dient de bonus dus ook op tijd te worden betaald of geldt anders de wettelijke verhoging. Is dat niet het geval (of is een deel te laat betaald) dan wordt de werkgever automatisch de wettelijke verhoging verschuldigd (zie: art. 7:625 BW):

"Hoe dat laatste ook zij, in de onderhavige procedure is de hoofdvordering van eiser toewijsbaar. De kantonrechter zal aanknopen bij de laatst aan eiser uitgekeerde bonus over 2003, bedragende toen $ 23.000,00. Dat bedrag zal de kantonrechter nemen als basis voor de bonus in 2004. Uitgaande van de door gedaagde gestelde - en door eiser op zich niet betwiste - op 15 april 2005 geldende wisselkoers, is het euro-equivalent dan € 17.790,00. Eiser heeft ook recht op de wettelijke verhoging, die door de kantonrechter, alles overziende, zal worden gematigd tot 10%." (zie: http://uitspraken.rechtspraak.nl/inzien … 06:AW5263).

Conclusie: ja, je hebt recht op wettelijke verhoging, en wettelijke rente over het loon en over de wettelijke verhoging. Om vaak onverklaarbare reden matigen rechter deze wettelijke verhoging wel heel vaak!

Nog iets: bedenk wel dat je werkgever het vast niet leuk zal vinden als je wettelijke verhoging vraagt. Dat de wet zegt: te laat = is wettelijke verhoging weten veel werkgevers niet. Die zien een beroep op de wettelijke verhoging vaak ook als onredelijk.

Succes!

Het alcoholslotprogramma en de wetsgeschiedenis
Het alcoholslotprogramma bestaat sinds 1 december 2011 en wordt opgelegd aan bestuurders van motorvoertuigen – niet zijnde bromfietsen - die worden aangehouden met een ademalcoholgehalte tussen de 1,3 en 1,8 promille (resp. 570-785 ug/l) en aan beginnende bestuurders met een ademalcoholgehalte tussen de 1,0 en 1,8 (resp. 435 en 785 ug/l), of bij weigering van de blaastest. Het is een bestuursrechtelijke maatregel die wordt opgelegd door het Centraal Bureau Rijvaardigheidsbewijzen (hierna: CBR).De deelnemer aan het programma krijgt - nadat hij dit zelf heeft aangevraagd - een rijbewijs B met de code 103 ‘rijden met een alcoholslot’. Het ‘oude’ rijbewijs B wordt overeenkomstig artikel 132b, derde lid van de Wegenverkeerswet 1994 ongeldig bij de oplegging van de maatregel. Voor alle andere categorieën rijbewijzen, met uitzondering van categorie AM (het bromfietsrijbewijs), wordt het rijbewijs eveneens ongeldig. Het programma duurt (ten minste) twee jaar en betrokkenen betalen zelf de kosten van deelname aan het programma.
Het alcoholslot is een startonderbreker die van overheidswege wordt ingebouwd in de auto van een bestuurder aan wie de maatregel is opgelegd. De bestuurder moet voor het starten in het apparaat blazen. Het slot meet vervolgens de hoeveelheid alcohol in de adem en zorgt ervoor dat de auto niet start wanneer te veel alcohol in de adem wordt gemeten (meer dan 0,2 promille of 88 ug/l). Tijdens de rit vraagt het apparaat op een aantal willekeurige momenten om een herhaling van de blaastest. De deelnemer moet de geregistreerde gegevens om de 46 dagen laten uitlezen bij een uitleesstation. Daarna analyseert het CBR de data. Houdt de deelnemer zich aan de spelregels, dan kan het slot voortaan om de 92 dagen worden uitgelezen. Wanneer niet correct wordt meegewerkt aan het programma, kan de programmaduur worden verlengd of verdere deelname aan het programma worden ontzegd.
Tot de invoering van het ASP is blijkens de wetsgeschiedenis (TK 2008-2009, 31896, nr. 3) besloten omdat de wetgever het aantal ongevallen, veroorzaakt door het rijden onder invloed van alcohol, wilde terugdringen en de huidige bestuurlijke maatregelen onvoldoende effectief heeft bevonden. De wetgever heeft daarom nieuwe instrumenten nodig geacht. Een dergelijk instrument is het ASP. De maatregel is door de wetgever in het bestuursrecht ondergebracht. Doel ervan is het aantal alcohol gerelateerde verkeersslachtoffers te verminderen door de zware overtreders bewust te maken van de grote gevaren van rijden onder invloed van alcohol en hen te leren een scheiding te maken tussen alcoholgebruik en het besturen van een motorrijtuig.

Rechtbank Den Haag van 15 juli 2014 (ECLI:NL:RBDHA:2014:5980) en Hof Den Haag 22 september 2014 (ECLI:NL:GHDHA:2014:3017).

Waar het in het kort op neerkomt is dat in deze uitspraken wordt vastgesteld dat er in deze combinatie van straffen, feitelijk 'dubbel gestraft' zou worden:

"Ne bis in idem

Het ASP heeft ten doel het beteugelen van de gevaren voor de verkeersveiligheid door de rijgeschiktheid van de betrokken bestuurder te bevorderen. Dit sluit niet uit dat de maatregel als een punitieve maatregel moet worden aangemerkt. Met een punitieve maatregel wordt immers ook speciale preventie beoogd. Het punitieve karakter volgt ook uit de omstandigheid dat de deelname aan het programma wordt ‘afgedwongen’ door het ‘voorwaardelijk deel van de beslissing tot oplegging, dat bij niet deelname het rijbewijs gedurende vijf jaar zijn geldigheid zal verliezen. De politierechter merkt op dat ook ander bekende maatregelen, zoals een oplegging van tbs of de oplegging van deelname aan bijvoorbeeld een agressietraining als oplegging van een strafmaatregelen worden aangemerkt.

[...]

Het ne bis in idem-beginsel brengt mee dat voor hetzelfde feitencomplex niet ten tweede male vervolgd kan worden. De werking van de regel is dan ook beperkt tot het feit waarover in de eerdere/andere instantie is beslist. Wat betreft verdachte is dat feit te kennen uit eerder genoemd besluit van het CBR van 7 maart 2013. En is in dat besluit uit gegaan van het gegeven dat bij verdachte op 22 februari 2013 een ademalcoholgehalte van 805 µg/l is geconstateerd. Nu dat overeenstemt met de feitelijkheden die in deze (straf)zaak ten laste zijn gelegd, zal hierna de niet-ontvankelijkheid van de officier van justitie worden uitgesproken. De politierechter merkt op dat dit oordeel anders zou zijn indien verdachte thans meer of andere feiten verweten zouden kunnen worden dan die al zijn beoordeeld in de bestuursrechtelijke instantie, zoals bijzondere recidive of overtreding van andere voorschriften dan artikel 8 van de Wegenverkeerswet 1994.
Beslissing.

[...]

Het opleggen van een bestuurlijke boete, dan wel de mededeling dat er geen bestuurlijke boete wordt opgelegd, staat dus gelijk aan een kennisgeving van niet verdere vervolging, en roept de rechtsbescherming van artikel 255 van het Wetboek van Strafvordering in het leven. Dit impliceert dat het openbaar ministerie alleen in het geval van nieuwe bezwaren, of wanneer het gerechtshof na een klacht op grond van artikel 12 van het Wetboek van Strafvordering de vervolging alsnog beveelt, kan vervolgen voor een feit waarvoor al een bestuurlijke boete is opgelegd.

De politierechter verklaart de officier van justitie niet-ontvankelijk in zijn vervolging van verdachte."

Onlangs heeft de Hoge Raad hierover geoordeeld met als strekking:

Alcoholslotprogramma (asp). Art. 8 WVW 1994. Bij de huidige Nederlandse regelgeving is de strafvervolging van een verdachte t.z.v. het rijden onder invloed van alcoholhoudende drank in strijd met de beginselen van een goede procesorde in die gevallen waarin verdachte o.g.v. datzelfde feit de onherroepelijk geworden verplichting tot deelname aan het asp is opgelegd. Die beginselen van een goede procesorde kunnen immers meebrengen – en brengen in de hier aan de orde zijnde gevallen ook mee – dat een inbreuk op het beginsel dat iemand niet twee maal kan worden vervolgd en bestraft voor het begaan van hetzelfde feit, de niet-ontvankelijkheid van het OM in de strafvervolging tot gevolg heeft. Dit vervolgingsbeletsel geldt eveneens gedurende een tegen de oplegging van het asp lopende bezwaar- of beroepsprocedure.
In cassatie moet ervan worden uitgegaan dat i.c. zaak aan verdachte onherroepelijk de verplichting tot deelname aan het asp is opgelegd. Dat betekent dat het oordeel van het Hof dat het OM in zijn vervolging n-o is, juist is, wat er ook zij van de daaraan ten grondslag gelegde motivering.
Met het oog op de strafzaken die inmiddels zijn afgedaan met een onherroepelijke veroordeling merkt de HR nog op dat noch de (mogelijke) oplegging van het asp en de daaraan ten grondslag liggende regelgeving noch het daarover in dit arrest gegeven oordeel kan worden aangemerkt als een voor herziening van een veroordeling door de strafrechter vereist (nieuw) "gegeven" a.b.i. art. 457.1 sub c Sv.

De Hoge Raad:

“Tegen de achtergrond van het hiervoor overwogene is bij de huidige Nederlandse regelgeving de strafvervolging van een verdachte ter zake van het rijden onder invloed van alcoholhoudende drank in strijd met de beginselen van een goede procesorde in die gevallen waarin de verdachte op grond van datzelfde feit de onherroepelijk geworden verplichting tot deelname aan het asp is opgelegd. Die beginselen van een goede procesorde kunnen immers meebrengen – en brengen in de hier aan de orde zijnde gevallen ook mee – dat een inbreuk op het beginsel dat iemand niet twee maal kan worden vervolgd en bestraft voor het begaan van hetzelfde feit, de niet-ontvankelijkheid van het openbaar ministerie in de strafvervolging tot gevolg heeft.”

(HR 3 maart 20105, ECLI:NL:HR:2015:434).

Onlangs is ook de Afdeling rechtspraak van de RvS omgegaan:

“Bij het voorgaande heeft de Afdeling in aanmerking genomen dat een maatregel als het asp kan bijdragen aan het terugdringen van het aantal verkeersslachtoffers als gevolg van het gebruik van alcohol in het verkeer. De Afdeling onderkent het grote belang daarvan. Het is echter aan de wetgever dan wel de minister om rekening te houden met de gevallen die de Afdeling hebben gebracht tot het oordeel dat artikel 17 van de Regeling onverbindend is. Niet kan worden voorbijgegaan aan de conclusie dat de regeling van het asp, zoals thans in artikel 17 van de Regeling is neergelegd, gevolgen heeft die onevenredig zijn in verhouding tot de met het asp te dienen doelen. De stelling van het CBR dat ruimte voor een afwijking in bijzondere gevallen tot veel extra bezwaren en beroepen zal leiden, en dat onder meer de verkeersveiligheid daarmee niet is gediend, kan hem niet baten. Het is niet aan de Afdeling, maar aan de wetgever dan wel de minister om te beoordelen in welke gevallen het opleggen van een asp aanvaardbaar zou kunnen zijn, hetzij door hiervoor een regeling te treffen, hetzij door aan het CBR de ruimte te laten met inachtneming van de betrokken belangen deze afweging in een concreet geval te maken. Anders dan het CBR meent, is een zogeheten hardheidsclausule niet de enige mogelijkheid om aan de gerezen bezwaren tegen de regeling van het asp in haar huidige vorm tegemoet te komen. Een meer gedifferentieerde regeling waarbij de regelgever op voorhand afweegt in welke gevallen en onder welke omstandigheden geen asp wordt opgelegd, een keuzemogelijkheid tussen een asp en een onderzoek naar de geschiktheid met mogelijk een onvoorwaardelijke ongeldigverklaring van het rijbewijs voor een bepaalde periode of het geheel intrekken van de regeling van het asp behoren tot de mogelijkheden. Voor een deel van de gevallen zou ook het verlagen van de kosten een oplossing kunnen zijn.
5.6. De Afdeling merkt hierbij nog op dat, naar haar uit voorliggende zaken bekend is, in voorkomend geval een asp wordt opgelegd terwijl de betrokkene voor dezelfde gedraging tevens strafrechtelijk wordt vervolgd wegens rijden onder invloed. De wetgever heeft blijkens de totstandkomingsgeschiedenis van de regelgeving over het asp (Kamerstukken II 2008/09, 31 896, nr. 3, blz. 31/32) onder ogen gezien dat een dergelijke samenloop van een asp met een strafrechtelijke sanctie mogelijk is. Hij heeft daarbij geen aanleiding gezien om deze samenloop uit te sluiten, te beperken of anderszins te regelen, omdat de twee procedures in de visie van de wetgever ieder een eigen doel dienen en daarom naast elkaar kunnen bestaan. Uit het arrest van de Hoge Raad van 3 maart 2015, nr. S 14/04940 (ECLI:NR:HR:2015:434) blijkt echter dat deze samenloop wel degelijk problematisch is. Bij een eventuele herziening van de regelgeving over het asp zal de wetgever dus ook de problematiek van de samenloop met een strafrechtelijke vervolging moeten betrekken.
5.7. De Afdeling is zich er van bewust dat reeds eerder de verbindendheid van de Regeling aan de orde is gesteld en dat de Afdeling toen tot een andere conclusie is gekomen dan in deze uitspraak. De ernst en omvang van de gevolgen die de oplegging van het asp in concrete gevallen heeft, die eerst duidelijk werden door het toenemend aantal zaken dat aan de rechtbanken en de Afdeling is voorgelegd, hebben de Afdeling evenwel genoopt om dat oordeel te heroverwegen en thans tot het in deze uitspraak vervatte oordeel te komen. Uit al deze zaken blijkt dat het niet slechts gaat om incidentele gevallen maar dat het hiervoor geconstateerde gebrek aan evenredigheid van de opgelegde maatregel een structureel karakter heeft, in die zin dat gevallen waarin de maatregel onevenredig uitwerkt zich zeer regelmatig voordoen.”
Zie: http://www.raadvanstate.nl/uitspraken/z … l?id=82862 

Dan over de boete:

Artikel 3 Besluit justitiële en strafvorderlijke gegevens bepaalt:
“Met betrekking tot overtredingen worden als justitiële gegevens aangemerkt:
a. de in de artikelen 6 en 7, eerste lid, vermelde gegevens van zaken waarin het openbaar ministerie een beslissing tot afdoening van de zaak heeft genomen met uitzondering van de beslissing tot uitvaardiging van een strafbeschikking waarin uitsluitend een geldboete wordt opgelegd die minder dan € 100,– beloopt alsmede de beslissing tot niet verdere vervolging van de zaak, tenzij voorwaarden zijn gesteld aan laatstgenoemde beslissing;”
Wat de hoogte van de boete nu is weet ik niet, maar kijk ik naar de (vervallen) Richtlijn voor strafvordering tarieven en feitomschrijvingen voor misdrijven, overtredingen [...] als bedoeld in de Wet administratiefrechtelijke handhaving verkeersvoorschriften, dan verwacht ik dat het een hoge boete gaat worden:
                                            
              Categorie-indeling G: (rijden onder invloed)
              1 – bestuurders van motorrijtuigen (uitgezonderd cat 2 en 3: bestuurders van vrachtauto’s, autobussen, bromfietsers, snorfietsers en bestuurders van een gehandicaptenvoertuig met motor);
              2 – bestuurders van vrachtauto’s en autobussen;
              3 – bromfietsers, snorfietsers en bestuurders van een gehandicaptenvoertuig met motor;
              4 – fietsers en bestuurders van een gehandicaptenvoertuig zonder motor.
                                                           
              Nummers GA 300 – GA 318: Wegenverkeerswet 1994 (WVW 1994)
              
              als bestuurder van een motorrijtuig rijden, terwijl het alcoholgehalte van de adem, dan wel het bloed te hoog is                                            
GA    300    a    – 235 µg/l t/m 350 µg/l (adem)    8 lid 2 sub a WVW 1994    250    350                             
GA    300    b    – 355 µg/l t/m 435 µg/l (adem)         350    450                             
GA    300    c    – 440 µg/l t/m 500 µg/l (adem)         450    550                             
GA    300    d    – 505 µg/l t/m 570 µg/l (adem)         550    650                             
GA    300    e    – vanaf 575 µg/l (adem)         *    *                             
GA    300    f    – vanaf 235 µg/l in combinatie met gevaarlijk rijgedrag (adem)         *    *                             
GA    301    a    – 0,54 ‰ t/m 0,80‰ (bloed)    8 lid 2 sub b WVW 1994    250    350                             
GA    301    b    – 0,81 ‰ t/m 1,00 ‰ (bloed)         350    450                             
GA    301    c    – 1,01‰ t/m 1,15 ‰ (bloed)         450    550                             
GA    301    d    – 1,16 ‰ t/m 1,30 ‰ (bloed)         550    650                             
GA    301    e    – vanaf 1,31 ‰ (bloed)         *    *                             
GA    301    f    – vanaf 0,54 ‰ in combinatie met gevaarlijk rijgedrag (bloed)         *    *                         

Maar bezwaar/beroep instellen is natuurlijk altijd te proberen…

Een interessante vraag! Ik heb er even over zitten denken maar vermoed dat er niet een juridische grond is om dit te verhinderen. Trustpilot biedt enkel de mogelijkheid aan bezoekers om hun mening te geven over een bedrijf etc. In beginsel is iedereen vrij om zijn mening of beoordeling te geven over een bedrijf. Vroeger werd dat vaak gedaan op een forum en nu zijn er dus websites die dit soort beoordelingen bundelen. Wat dat betreft is er weinig verschil.

Het zou natuurlijk anders zijn als Trustpilot zelf beoordelingen zou maken over uw bedrijf zonder dat die juist zouden zijn, maar ik denk dat het bieden van een platform voor het geven van beoordelingen in beginsel is toegestaan. We lijkt mij dat met het aanbieden van zo'n platform er ook een zekere verplichting op Trustpilot ligt om ervoor te zorgen dat kennelijk onjuiste beoordelingen worden verwijderd (smaad, laster etc.). Het probleem is natuurlijk om daarbij de grens te trekken.

Overigens: Hebt u een slechte beoordeling ontvangen?

Haha, maar hij is de boom dus niet in gegaan?

Klinkt erg lastig en vooral omdat het zoveel vorderingen zijn is het ook niet makkelijk om er zo wat over te zeggen. Als je een rechtsbijstandverzekering hebt dan kun je die natuurlijk inschakelen of een jurist of advocaat in de arm nemen. Advocaten zijn doorgaans wat duurder (ca. 120 - 350 per uur). Ook kun je zelf verweer voeren, maar dan is het wel handig om natuurlijk wat van het recht te weten. Met dit soort zaken is het altijd de vraag hoe het juridisch zit: mogen de bomen blijven staan of niet? Is er sprake van onrechtmatige hinder? etc.

Aan de andere kant zou je eventueel ook de kosten op de buren kunnen verhalen die je hebt moeten maken om de tuin weer te herstellen. Dat klinkt namelijk als geleden schade.

Succes ermee en hou ons op de hoogte! Ik ben wel benieuwd wat er van die 14 vorderingen wordt toegewezen of niet. Maar dat hangt er natuurlijk ook vanaf of je een goede jurist kunt vinden of niet denk ik. Wat in elk geval altijd kan: alle eisen opvolgen - scheelt de proceskosten - maar de vraag is natuurlijk of je dat wil... Dan kan de buurman nooit meer de boom in

Groet!

Nadat je 104 weken (twee jaar) arbeidsongeschikt bent geweest hoeft je werkgever geen loon meer door te betalen. Dat zou anders kunnen zijn indien je werkgever een loonsanctie is opgelegd. Dat is het geval als de werkgever naar het oordeel van de UWV niet genoeg heeft gedaan aan de re-integratie van je als zieke werknemer. Maar ik lees daarover niets in je vraag, dus ik ga ervan uit dat je werkgever het loon binnenkort dus niet meer hoeft door te betalen.

Overigens: je schrijft dat je twee jaar in de 'ziektewet' hebt gezeten, maar ik neem aan dat je werkgever je gedurende die twee jaar het loon heeft doorbetaald (70% van je laatste salaris)? Dit wordt in de volksmond nog vaak 'ziektewet' genoemd, maar dat is het eigenlijk niet. Als je toch echt daadwerkelijk een uitkering hebt gekregen op grond van de ziektewet (waarbij je werkgever dus niet je loon zou hebben doorbetaald) dan is de situatie anders.

Na 104 weken hoeft de werkgever het loon dus niet meer door te betalen. Dan kan worden gekeken naar het beëindigen van de arbeidsovereenkomst of eventueel naar het aanbieden van een nieuwe arbeidsovereenkomst voor een andere passende functie.

Je geeft aan dat je werkgever de arbeidsovereenkomst wil beëindigen. In dat geval zal (naar verwacht mag worden) worden gevraagd om een 'ontslagvergunning' bij de UWV. Als die wordt verleend, dan kan je werkgever de arbeidsovereenkomst vervolgens beëindigen. Of je daarbij aanspraak kunt maken op een 'ontslagvergoeding' hangt af van verschillende factoren. Het komt er op aan of de beëindiging van de arbeidsovereenkomst kennelijk onredelijk is. Daarmee wordt bedoeld dat de gevolgen van het beëindigen van de arbeidsovereenkomst voor je te ernstig zijn, in verhouding met het belang van de werkgever om de arbeidsovereenkomst te beëindigen. Zo overwoog het Gerechtshof in Den Haag bijvoorbeeld:

'Opzegging van de arbeidsovereenkomst door de werkgever in verband met de omstandigheid dat de werknemer gedurende een periode van 104 weken arbeidsongeschikt is, is op zichzelf niet kennelijk onredelijk, ook niet als de werkgever geen vergoeding aanbiedt. De werkgever heeft een te respecteren belang bij het beëindigen van een arbeidsovereenkomst die door het niet meer verrichten van arbeid door de werknemer inhoudsloos is geworden. De arbeidsongeschiktheid komt in haar gevolgen (ontslag) in beginsel voor rekening en risico van de werknemer, zodat de C factor 0 is. Dat kan anders zijn, als sprake is van bijkomende factoren, bijvoorbeeld als er een verband is tussen arbeid(somstandigheden) en ziekte of de werkgever tekort is geschoten in zijn re-integratieverplichtingen, zoals bedoeld in artikel 7:658a BW.'
Zie: (http://uitspraken.rechtspraak.nl/inzien … 008:BF8136)

Dan je tweede vraag, of een eventuele ontslagvergoeding van invloed is op de hoogte van een IVA-uitkering: De IVA-uitkering wordt geregeld in de Wet werk en inkomen naar arbeidsvermogen (WIA). Artikel 52 Wet WIA bepaalt dat inkomsten in mindering worden gebracht op de IVA-uitkering (70% van deze inkomsten wordt in mindering gebracht). Het Algemeen inkomensbesluit socialezekerheidswetten bepaalt verder dat ook als inkomen wordt gezien al hetgeen dat uit een vroegere dienstbetrekking als bedoeld in de Wet inkomstenbelasting 2001 wordt genoten.

Sterkte en vooral ook beterschap!

Zie: https://www.nurecht.nl/BW5.html#Boek5/Titel4/Artikel50

Art. 5:50 BW: Tenzij de eigenaar van het naburige erf daartoe toestemming heeft gegeven, is het niet geoorloofd binnen twee meter van de grenslijn van dit erf vensters of andere muuropeningen, dan wel balkons of soortgelijke werken te hebben, voor zover deze op dit erf uitzicht geven.

De vraag is dus of er sprake is van 'voor zover deze op dit erf uitzicht geven'. In de rechtspraak lijkt dit niet als zodanig te worden aangemerkt:

"Zijdelings is, staande aan – vanaf de achterkant van [gedaagde sub 1]s woning bezien – de rechter voorkant van het terras en anders dan [gedaagde sub 1] steeds heeft aangevoerd, schuin naar boven kijkend wel uitzicht op [eiseres]’s dakterras. Omdat artikel 5:50 BW evenwel geen bescherming biedt tegen zijdelings uitzicht, kan niet gezegd worden dat [gedaagde sub 1] in strijd met dit artikel handelt. Weliswaar is in het onderhavige geval sprake van uitzicht schuin naar voren, maar de kantonrechter is van oordeel dat een dergelijk uitzicht op een lijn moet worden gesteld met zijdelings uitzicht. Een andere uitleg zou als onaanvaardbaar gevolg hebben dat een bewoner van een hoekpand, net zoals die van een rijtjeswoning, zijn buren het recht op het oprichten van een dakterras met een beroep op artikel 5:50 BW zou kunnen ontzeggen, zodra hij zelf een dakterras heeft aangebracht.

Dit betekent dat [eiseres]’s vorderingen – mede gelet op de omstandigheid dat ook zij op haar beurt zijdelings uitzicht heeft op het dakterras van [gedaagde sub 1] – zullen worden afgewezen, voor zover zij gebaseerd zijn op artikel 5:50 BW."

http://uitspraken.rechtspraak.nl/inzien … 012:BX1226

In beginsel zou het raam dus mogen lijkt mij.

Zie: https://www.nurecht.nl/BW7.html#Boek7/T … Artikel625

In eerste instantie is het van belang om te weten op welke datum deze vergunning(en) zijn verstrekt. Nadat een omgevingsvergunning is verstrekt hebt u namelijk in beginsel 6 weken de tijd om bezwaar te maken tegen de verleende vergunning (art. 6:7 Awb - in de Wabo staat geen andere termijn aangegeven) en onder zeer bijzondere omstandigheden is het zelfs niet uit te sluiten dat daarna nog bezwaar zou kunnen worden gemaakt. Maar dan moet het wel echt gaan om zeer uitzonderlijke omstandigheden (die deden zich bijvoorbeeld voor in: ABRvS 22 augustus 2012, LJN: BX5247). Het eerste wat u dus zou moeten nagaan is of deze termijn van 6 weken al voorbij is, of nog niet.

Als dat niet het geval is dan zou u zo spoedig mogelijk bezwaar moeten maken en dat desnoods 'pro forma (voor de vorm)' moeten doen, om te zorgen dat u binnen die termijn bent. Bent u een dat te laat, dan is het in 99,99% van de gevallen 'te laat'. Zo'n pro forma bezwaarschrift heeft enkel als doel om de termijn te laten verlengen, namelijk door om uitstel te vragen op de wettelijk voorgeschreven wijze.