Juridisch Forum NuRecht - Rechtenforum

Denk ook aan de toeslagen op grond van de toeslagenwet!

§ 1. De voorwaarden voor het recht op toeslag
Artikel 2
•    1 Recht op toeslag heeft een gehuwde, die:
o    a. recht heeft op loondervingsuitkering, en
o    b. per dag een inkomen heeft dat lager is dan € 70,68.
•    2 Behoudens het derde lid hebben voorts recht op toeslag een ongehuwde die de leeftijd van 21 jaar nog niet heeft bereikt en een ongehuwde, die niet met een of meer meerderjarige personen in dezelfde woning zijn hoofdverblijf heeft en die:
o    a. recht heeft op loondervingsuitkering, en
o    b. per dag een inkomen heeft dat lager is dan:
    1°. indien hij 23 jaar of ouder is: € 53,01;
    2°. indien hij 22 jaar is: € 41,91;
    3°. indien hij 21 jaar is: € 35,28;
    4°. indien hij 20 jaar is: € 29,49;
    5°. indien hij 19 jaar is: € 24,71
    6°. indien hij 18 jaar is: € 21,32.
•    3 Geen recht op toeslag heeft de in het tweede lid bedoelde ongehuwde, die de leeftijd van 21 jaar nog niet heeft bereikt en behoort tot het huishouden van zijn ouders of pleegouders.
•    4 Zolang een gehuwde of ongehuwde geen recht heeft op een loondervingsuitkering omdat hem rechtens zijn vrijheid is ontnomen of omdat hij zich onttrekt aan de tenuitvoerlegging van een vrijheidsstraf of vrijheidsbenemende maatregel, heeft hij geen recht op toeslag.
•    5 Zolang een gehuwde of ongehuwde de leeftijd van 18 jaar nog niet heeft bereikt, heeft hij geen recht op toeslag.
•    6 Geen recht op toeslag heeft de gehuwde of ongehuwde die de pensioengerechtigde leeftijd, bedoeld in artikel 7a, eerste lid, van de Algemene Ouderdomswet, heeft bereikt.
•    7 Recht op toeslag heeft een ongehuwde die met een of meer meerderjarige personen in dezelfde woning zijn hoofdverblijf heeft en die:
o    a. recht heeft op loondervingsuitkering, en
o    b. per dag een inkomen heeft dat lager is dan:
    1°. indien hij 23 jaar of ouder is: € 34,24
    2°. indien hij 22 jaar is: € 27,40
    3°. indien hij 21 jaar is: € 22,90.
•    8 Het zevende lid is niet van toepassing op ongehuwden die de leeftijd van 21 jaar nog niet hebben bereikt.
•    9 Tot de personen, bedoeld in het zevende lid, worden niet gerekend:
o    a. de persoon die de leeftijd 21 jaar nog niet heeft bereikt,
o    b. de persoon, niet zijnde een bloed- of aanverwant in de eerste of tweede graad van de toeslaggerechtigde, die op basis van een schriftelijke overeenkomst met de toeslaggerechtigde, waarbij een commerciële prijs is overeengekomen, als verhuurder, huurder, onderverhuurder, onderhuurder, kostgever of kostganger in dezelfde woning als de toeslaggerechtigde zijn hoofdverblijf heeft,
o    c. de persoon die op basis van een schriftelijke overeenkomst met een derde, waarbij een commerciële prijs is overeengekomen, als huurder, onderhuurder of kostganger in dezelfde woning als de toeslaggerechtigde zijn hoofdverblijf heeft, mits hij de overeenkomst heeft met dezelfde persoon als met wie de toeslaggerechtigde een schriftelijke overeenkomst heeft, waarbij een commerciële prijs is overeengekomen, als huurder, onderhuurder of kostganger, en
o    d. de persoon:
    1°. die onderwijs volgt waarvoor aanspraak op studiefinanciering als bedoeld in artikel 3.1, eerste of tweede lid, van de Wet studiefinanciering 2000 kan bestaan en op enig moment tijdens dat onderwijs gelet op zijn leeftijd in aanmerking kan komen voor die studiefinanciering;
    2°. die onderwijs volgt waarvoor aanspraak kan bestaan op een tegemoetkoming op grond van hoofdstuk 4 van de Wet tegemoetkoming onderwijsbijdrage en schoolkosten en op enig moment tijdens dat onderwijs gelet op zijn leeftijd in aanmerking kan komen voor die tegemoetkoming;
    3°. die een beroepsopleiding als bedoeld in artikel 7.2.2, eerste lid, onderdelen a tot en met e, van de Wet educatie en beroepsonderwijs in de beroepsbegeleidende leerweg volgt;
    4°. die een vergelijkbaar soort onderwijs of beroepsopleiding als bedoeld onder 1° tot en met 3° volgt buiten Nederland, waarbij voor onder 1° en 2° geldt dat hij op enig moment tijdens dat onderwijs jonger dan 30 jaar is of in de maand van aanvang de leeftijd van 30 jaren heeft bereikt.
•    10 Op verzoek van het Uitvoeringsinstituut werknemersverzekeringen legt de toeslaggerechtigde de schriftelijke overeenkomst, bedoeld in het negende lid, onderdeel b of onderdeel c, over en toont hij de betaling van de commerciële prijs aan door het overleggen van de bewijzen van betaling.
http://wetten.overheid.nl/BWBR0004043/2 … Paragraaf1

Groeten!

Beste SandS en Nadia,

Mee eens idd. In de memorie van toelichting bij de Wet flexibel werken (WFW) is ook aangegeven:

"1.1. Nut en noodzaak: Cultuuromslag nodig

Voor de samenleving worden grote arbeidsmarkttekorten verwacht in onder andere de zorg en het onderwijs. Om de kosten van de vergrijzing te kunnen opvangen is het van belang dat iedereen die kan werken, naar vermogen bijdraagt.

De arbeidsparticipatie van vrouwen in Nederland is met 60% relatief hoog. Daar staat tegenover dat het verschil tussen het aantal uren dat vrouwen werken en het aantal uren dat mannen werken het grootst van alle landen in Europa is. Het aantal gewerkte uren door vrouwen, gemiddeld 24 uur per week, ligt in Nederland relatief laag. Met tot gevolg dat slechts 46% van de vrouwen economisch zelfstandig is. Het is niet aan de overheid om een plek aan de keukentafel in te nemen; binnen het gezin moeten partners zelf in overleg kunnen bepalen hoe zij arbeid- en zorgtaken combineren. Als de overheid de arbeidsparticipatie van met name vrouwen verder wil bevorderen, dan zal dat gepaard moeten gaan met betere mogelijkheden (voor beide partners) om werk en zorg te combineren.

Want ook Nederlandse mannen werken relatief vaak in deeltijd, 16% in 2009. Maar dit betreft vooral mannen die aan het begin of juist aan het eind van hun loopbaan staan. Veel vrouwen gaan minder uren werken als er kinderen komen. Voor mannen geldt dit over het algemeen niet. In tegendeel: vaders met jonge kinderen werken relatief veel uren. De mannen met jonge kinderen die wel in deeltijd werken geven aan dat zij het moeilijk vonden om dit bij hun werkgever te regelen. Bovendien ervaren ze druk vanuit hun omgeving en hun leidinggevenden en collega’s om weer fulltime te gaan werken.

Er bestaat een grote behoefte onder werkenden om flexibel te kunnen werken. Uit onderzoeken blijkt dat er bijvoorbeeld in de bouw en de metaalsector behoefte is aan meer zeggenschap over de eigen werktijden. Meer zeggenschap over de werktijden en de mogelijkheid (deels) thuis te werken is een belangrijke voorwaarde voor veel Nederlanders om meer uren te willen werken. Ook uit onderzoek van de Taskforce DeeltijdPlus blijkt dat meer flexibiliteit in het werk een cruciale voorwaarde voor vrouwen is om meer uren te gaan werken. Van de werkende vaders met jonge kinderen wil driekwart gebruikmaken van flexibele werktijden, blijkt uit onderzoek van het ministerie van Jeugd en Gezin. Zij kaarten dit echter niet vaak aan, omdat zij denken toch geen toestemming te krijgen.

In het SER-rapport «Tijden van de samenleving» (2011) wordt het belang van de genoemde cultuuromslag benadrukt . Nederland verandert. Een toenemend aantal werkenden ervaart grote tijdsdruk en tijdsgebrek. De Nederlandse maatschappij is er één van taakcombineerders geworden. Er is in Nederland dan ook behoefte aan een slimmere organisatie van arbeid en dienstverlening, aan een andere organisatie van de tijd en plaats van arbeid en dienstverlening. De SER stelt vast dat de tijdsdruk mede opgelost kan worden door het aanpassen van arbeidsuren en arbeidsplaats,en wijst er op dat het van groot belang is dat werknemers en werkgevers in goed overleg de combinatie van werk en privé te vergemakkelijken.

Hoewel dus ook sociale partners de noodzaak van meer flexibiliteit onderkennen, vertaalt dit zich nog maar in beperkte mate in CAO-afspraken. Zo worden zaken als flexibel werken en thuiswerken in 80% van de cao’s wel benoemd maar in slechts 16% van de CAO’s worden er daadwerkelijk concrete afspraken gemaakt over flexibele werktijden. Waarbij in slechts 4% van de CAO’s bij het inroosteren rekening wordt gehouden met de persoonlijke omstandigheden van de werknemers zoals zorgtaken. Voor 90% van de werknemers die nu nog niet flexibel werkt, geldt dat dit niet is toegestaan.

De initiatiefnemers willen met de Wfw een bijdrage leveren aan de cultuuromslag, die ook de SER bepleit. Door aanpassing van de wet zullen werknemers en werkgevers vaker in CAO’s aanvullende afspraken maken over flexibel werken en nader invulling geven aan de mogelijkheden die de Wfw biedt. Het kabinet constateerde in 2004 naar aanleiding van de evaluatie van de Waa dat door de Waa deeltijdarbeid in de samenleving en in arbeidsorganisaties meer vanzelfsprekend wordt. Eenzelfde vanzelfsprekendheid willen de initiatiefnemers ook realiseren voor flexibel werken.

Natuurlijk lenen niet alle taken zich voor flexibele arbeidstijden: leraren, winkelmedewerkers en verpleegsters zijn op gezette tijden nodig op de werkplek. Maar er zijn wel steeds meer mogelijkheden om flexibel te werken. De secretaresse van een bouwbedrijf valt onder dezelfde CAO als de bouwvakkers, maar er is geen dwingende reden om haar werktijden niet flexibel te kunnen invullen. Zelfs voor de bouwvakkers zelf zijn er mogelijkheden om de werktijden minder rigide in te vullen.

Ook zijn er steeds meer mogelijkheden om thuis te werken. Vooralsnog worden die meer benut door mannen dan door vrouwen. En telewerk is nu nog een zaak van hoger opgeleiden. Een derde van de werknemers met een opleiding op WO- of HBO-niveau werkt minstens één dag thuis. Bij lager opgeleiden is dat niet meer dan 10 procent.
1.2. Voordelen van flexibel werken voor werknemers en werkgevers

Mensen die flexibel werken zijn meer tevreden over hun baan. Daarnaast heeft het ook andere voordelen. Flexibele werkers kunnen meer werk aan (38%) en werken efficiënter. Ook is 30% als gevolg van het flexibel kunnen werken, meer uren gaan werken. Onderzoek van het Wolfson Research Institute laat zien dat werknemers die zelf hun werktijden kunnen indelen, over het algemeen gezonder zijn. Doordat ze hun tijden zelf kunnen indelen zijn ze zijn minder gestrest en krijgen ze meer rust waardoor ze fysiek en mentaal gezonder zijn.

Als werknemers thuis kunnen werken en daar zelf de werktijden kunnen indelen heeft dat een positief effect op het aantal uren dat ze kunnen werken. Om te beginnen bespaart de werknemer dankzij telewerken reistijd, gemiddeld een uur per dag. Daarnaast kan de werknemer zijn tijd flexibeler indelen en daardoor het werk beter combineren met zorgtaken.

Uit onderzoek van de Universiteit Tilburg blijkt dat bedrijven die graag willen dat hun werknemers op afwijkende tijden werken, aantrekkelijker worden als ze daar zelf inspraak in hebben. Dat geldt met name voor vrouwen. De bedrijven die werknemers de kans geven om hun werktijden zelf flexibel in te delen hebben ook minder personeelsproblemen.

Bovendien kunnen bedrijven die de standaard werkweek durven los te laten ook beter inspringen op de wensen van hun klanten die ook steeds meer op zoek zijn naar diensten buiten de standaard «openingstijden» om. Een gemeente die nog na vijven bereikbaar is of een kapperszaak waar je je nog kunt laten knippen.

Telewerken biedt kansen voor werkgevers. Werknemers noemen als belangrijkste redenen om thuis te gaan werken het feit dat het thuis rustiger (64%) is en dat ze efficiënter (47%) kunnen werken. Time Magazine meldde dat werknemers op hun werk gemiddeld elke elf minuten gestoord worden door het een of ander. In totaal gaat hier gemiddeld per dag 2,1 uur aan verloren. Uit onderzoek blijkt dan ook dat telewerkers 15 tot 25 procent productiever zijn.

Het is dus niet verwonderlijk dat ook VNO-NCW pleitbezorger is van telewerken. Zij roept bedrijven actief op om telewerken te stimuleren. Het leidt, aldus de werkgeversorganisatie, tot tevredener en meer gemotiveerde werknemers, tot een hogere productiviteit en tot besparing op kantoorkosten.

[...]

Werknemers moeten afgerekend worden op wat ze presteren (in plaats van op aanwezigheid) en er moet thuis een fatsoenlijke werkplek komen. Zeker als mensen het merendeel van hun arbeidstijd thuis werken, is het belangrijk dat de werkgever actief contact onderhoudt en ervoor zorgt dat collega’s elkaar blijven ontmoeten. Overigens staan de initiatiefnemers positief tegenover het voornemen van het kabinet om de arboregels voor thuiswerken kritisch tegen het licht te houden. De afspraken over de voorzieningen die nodig zijn voor een werkplek thuis worden niet in het wetsvoorstel opgenomen. Wel wordt de mogelijkheid opengelaten dit later nog bij ministeriële regeling te regelen. " https://zoek.officielebekendmakingen.nl … 889-3.html

Beste Joopie1988,

Een vreselijk en naar verhaal! Ik hoop dat de strafrechtadvocaat inmiddels te hulp is gekomen!

Met betrekking tot het recht om aangifte te kunnen doen, kan ik het volgende melden:

Het gaat daarbij om het recht van eenieder die kennis draagt van een begaan strafbaar feit, daarvan ingevolge artikel 161 Sv aangifte te doen. In eerste instantie laat het wettelijk kader geen ruimte voor de bovenstaande visie van de verbalisant, dat u de mogelijkheid daartoe wordt ontnomen. Immers, op grond van artikel 163 Sv geschiedt de aangifte van eenig strafbaar feit ‘mondeling of schriftelijk bij den bevoegden ambtenaar, hetzij door den aangever in persoon, hetzij door een ander, daartoe door hem van eene bijzondere schriftelijke volmacht voorzien.’

Nu artikel 268 Sr het doen van een lasterlijke aanklacht strafbaar stelt, moet ten allen tijde ten minste zijn vast te stellen door welke verdachte in dat geval, de vermeend lasterlijke aanklacht is gedaan. Alleen al uit die bepaling kan dus worden opgemaakt dat, wanneer een gemachtigde aangifte doet ex art. 163 Sv namens een ander, deze aangifte niet automatisch als zijn eigen aangifte kan worden beschouwd. Immers, dan zou men als gemachtigde nimmer aangifte kunnen doen jegens een andere persoon, zonder daarbij zelf het risico te lopen te worden vervolgd voor het doen van een lasterlijke aanklacht (Vgl. HR 7 december 1938, NJ 1938, 92).

Maar bovenal is de kwestie uitvoerig door de Minister van Justitie uiteengezet bij brief van 25 januari 2010 (Beantwoording Kamervragen over de handelwijze van de politie, in het bijzonder politie Brabant-Noord m.b.t. aangifte van strafbare – kenmerk: 5636952/09). Ik verwijs dan ook kortheidshalve naar dit document.

Mocht de politie uw aangifte niet willen opnemen, dan raad ik u aan om daarover schriftelijk een klacht in te dienen en daarbij te vermelden dat deze op grond van art. 9:20 lid 1 Awb door u wordt gedaan. De bovenstaande informatie kunt u daarin gewoon overnemen. Het zou mij werkelijk verbazen indien u dan niet alsnog in de gelegenheid zou worden gesteld om aangifte te doen: de politie is verplicht om uw aangifte op te nemen!

Heel veel sterkte gewenst!

Mentorschap
Mentorschap is de wettelijke regeling voor meerderjarige personen die hun persoonlijke zaken niet goed meer zelf kunnen regelen. Het gaat dus om de belangen van niet-vermogensrechtelijke aard. (zie art: 1:450 BW). De aangestelde mentor neemt beslissingen over de verzorging, verpleging, behandeling of begeleiding van de persoon in kwestie.

Artikel 1:450 BW bepaalt:

Artikel 450

    1.Indien een meerderjarige als gevolg van zijn geestelijke of lichamelijke toestand tijdelijk of duurzaam niet in staat is of bemoeilijkt wordt zijn belangen van niet-vermogensrechtelijke aard zelf behoorlijk waar te nemen, kan de kantonrechter te zijnen behoeve een mentorschap instellen.

    2.Indien te verwachten is dat een minderjarige op het tijdstip waarop hij meerderjarig zal worden, in de in het eerste lid bedoelde toestand zal verkeren, kan het mentorschap reeds voor de meerderjarigheid worden ingesteld.

    3.Het mentorschap kan eveneens worden ingesteld, indien te verwachten is dat een meerderjarige binnen afzienbare tijd in de in het eerste lid bedoelde toestand zal verkeren.

    4.De rechter bij wie een verzoek tot het verlenen van een voorlopige of voorwaardelijke machtiging, een observatiemachtiging of een machtiging tot voortgezet verblijf als bedoeld in de Wet bijzondere opnemingen in psychiatrische ziekenhuizen, dan wel een machtiging als bedoeld in artikel 33, eerste lid, van die wet aanhangig is, is tevens bevoegd tot kennisneming van een verzoek tot instelling van een mentorschap.

In de aanbevelingen van het LOK (https://www.rechtspraak.nl/procedures/l … fault.aspx) staat hierover:

Het instellen van mentorschap behoort geen vanzelfsprekendheid te zijn, als een min of meer
logisch complement van een onderbewindstelling. Voor geneeskundige behandelingen van
wilsonbekwamen voorziet art. 7:465 lid 3 BW, bij afwezigheid van een curator, mentor of
schriftelijk gemachtigde, in vertegenwoordigingsbevoegdheid van partner, ouders, kinderen, broers
en zussen.
Voor benoeming van een mentor kan met name goede grond zijn indien er geen familie is, of
onenigheid binnen de familie leidt tot problemen bij de hulpverlening. Het mentorschap beoogt
immers een gestructureerde mogelijkheid te bieden voor de behartiging van belangen van
meerderjarigen. Voor een zware toets is minder reden indien het daadwerkelijk om een eigen
verzoek van betrokkene gaat.

Uit wat je aangeeft lijkt het toewijzen van kennelijk gedeeld mentorschap juist tot deze onenigheid. In dat verband is het van belang om te lezen wat staat in art: 1:452 lid 9 BW

De rechter kan twee mentoren benoemen, tenzij gegronde redenen zich tegen zodanige benoeming verzetten. Zijn er twee mentoren, dan kan ieder van hen de taken die aan een mentor toekomen, alleen verrichten. De rechter kan zo nodig een taakverdeling tussen de mentoren vaststellen. Bij verschil van mening tussen de mentoren beslist op verzoek van een van hen of op verzoek van een instelling als bedoeld in artikel 451, tweede lid, de kantonrechter. Deze kan ook een verdeling van de beloning vaststellen.

Kom je er dus niet uit, dan is het mogelijk om de kantonrechter hierover te laten oordelen.

Zie in dat verband artikel 7:258 BW t/m 7:260 BW:

Artikel 258
•    1. Indien de huurovereenkomst meer omvat dan het enkele gebruik van de woonruimte en bij die overeenkomst slechts de hoogte van de prijs en niet die van de huurprijs is vastgesteld, kan de huurder aan de verhuurder een voorstel doen tot vaststelling van de huurprijs en het voorschot van de kosten voor nutsvoorzieningen met een individuele meter en de servicekosten.
•    2. Een voorstel als bedoeld in lid 1 moet ten minste twee maanden voor de voorgestelde dag van ingang van de huurprijs en het voorschot van de kosten voor nutsvoorzieningen met een individuele meter en de servicekosten schriftelijk worden gedaan en dient te vermelden:
o    a. de geldende prijs;
o    b. de voorgestelde huurprijs;
o    c. het voorgestelde voorschot van kosten voor de nutsvoorzieningen met een individuele meter en de servicekosten, en
o    d. de voorgestelde dag van ingang van de huurprijs en het voorschot van de kosten voor nutsvoorzieningen met een individuele meter en de servicekosten.
•    3. Indien de verhuurder niet instemt met een voorstel als bedoeld in lid 1, kan de huurder tot uiterlijk zes weken na het tijdstip waarop dit voorstel had moeten ingaan, de huurcommissie verzoeken uitspraak te doen over de redelijkheid van het voorstel. De huurcommissie stelt de huurprijs vast en, voor zover nodig, het voorschot van de kosten voor nutsvoorzieningen met een individuele meter en de servicekosten.
•    4. Indien een overeenkomst tot vaststelling van de huurprijs tot stand komt naar aanleiding van een voorstel daartoe, dat niet voldoet aan lid 1 en lid 2, aanhef en onder b, c of d, blijft de voordien geldende prijs verschuldigd, tenzij blijkt dat de verhuurder niet door het verzuim is benadeeld.

Artikel 259
•    1. De betalingsverplichting van de huurder met betrekking tot kosten voor de nutsvoorzieningen met een individuele meter en de servicekosten beloopt het bedrag dat door de huurder en verhuurder is overeengekomen. Bij gebreke van overeenstemming beloopt de betalingsverplichting met betrekking tot kosten voor de nutsvoorzieningen met een individuele meter het bedrag dat in overeenstemming is met de voor de berekening daarvan geldende wettelijke voorschriften of met hetgeen als een redelijke vergoeding voor de geleverde zaken en diensten kan worden beschouwd, en met betrekking tot servicekosten het bedrag dat bij ministeriële regeling is vastgesteld.
•    2. De verhuurder verstrekt de huurder elk jaar, uiterlijk zes maanden na het verstrijken van een kalenderjaar, een naar de soort uitgesplitstoverzicht van de in dat kalenderjaar in rekening gebrachte kosten voor nutsvoorzieningen met een individuele meter en servicekosten, met vermelding van de wijze van berekening daarvan. Indien aan de verhuurder kosten in rekening worden gebracht die niet een kalenderjaar betreffen, maar een andere periode van twaalf maanden, die een boekjaar vormt en in het verstreken kalenderjaar eindigt, neemt de verhuurder de kosten over die andere periode in het overzicht van dat verstreken kalenderjaar op.
•    3. Bij beëindiging van de huurovereenkomst heeft het overzicht als in lid 2 bedoeld betrekking op het tijdvak van het kalenderjaar dat op het tijdstip van de beëindiging reeds is verstreken.
•    4. De verhuurder biedt de huurder desverzocht de gelegenheid, na verstrekking van het overzicht bedoeld in lid 2, tot inzage van de aan het overzicht ten grondslag liggende boeken en andere bescheiden of van afschriften daarvan.

Artikel 260
•    1. Indien de huurder en verhuurder geen overeenstemming hebben kunnen bereiken over een betalingsverplichting van de huurder met betrekking tot kosten voor nutsvoorzieningen met een individuele meter en servicekosten, kan de huurder of verhuurder de huurcommissie verzoeken uitspraak daarover te doen.
•    2. Het verzoek heeft betrekking op niet meer dan één tijdvak van ten hoogste twaalf maanden voor elke kostensoort waarop het verzoek betrekking heeft. Het verzoek kan worden gedaan tot uiterlijk vierentwintig maanden nadat de in artikel 259 lid 2 genoemde termijn voor het verstrekken van het overzicht door de verhuurder is verstreken.
•    3. Bij het verzoek neemt de verhuurder de betalingsverplichting van de huurder met betrekking tot de servicekosten op in een bij ministeriële regeling vastgesteld formulier.

Hieruit blijkt dus: De betalingsverplichting van de huurder met betrekking tot kosten voor de nutsvoorzieningen met een individuele meter en de servicekosten beloopt het bedrag dat door de huurder en verhuurder is overeengekomen. Bij gebreke van overeenstemming beloopt de betalingsverplichting met betrekking tot kosten voor de nutsvoorzieningen met een individuele meter het bedrag dat in overeenstemming is met de voor de berekening daarvan geldende wettelijke voorschriften of met hetgeen als een redelijke vergoeding voor de geleverde zaken en diensten kan worden beschouwd, en met betrekking tot servicekosten het bedrag dat bij ministeriële regeling is vastgesteld.

Kom je er met de verhuurder niet uit, dan kun je dus de huurcommissie verzoeken hierover uitspraak te doen.

In artikel 33 van de cao Supermarkt-VGL staat omtrent werkdruk:

"Het onderwerp werkdruk maakt onderdeel uit van de Risico Inventarisatie & Evaluatie. Zie ook protocol XI."

het lijkt me handig om daar eerst eens naar te kijken.

Das idd geen mooie gang van zaken. Je dergelijke opnames in beginsel prima gebruiken als bewijs in een zaak als deze (civiel recht), zoals in elk geval ten aanzien van opgenomen telefoongesprekken blijkt uit het arrest: HR 16-10-1987, NJ 1988, 850 Driessen/Van Gelder. Het moet dan wel om zakelijke telefoongesprekken gaan:

De cassatiegronden zijn schending van het recht en verzuim van vormen als bedoeld in art. 99 Wet RO. De in cassatie bestreden beslissingen zijn vervat in de r.o. 3 t/m 5 van het bestreden arrest, waarop hierna nog wordt teruggekomen. Ten onrechte heeft het hof op de daarin vervatte gronden het tussenvonnis van de Rb. waarvan beroep bekrachtigd en partijen gelast te verschijnen teneinde de litigieuze bandopname af te horen.
In appel is door Driessen een grief aangevoerd tegen het tussenvonnis van de Rb. van 14 febr. 1986. Deze grief is volgens de uitleg van het hof in r.o. 2 gebaseerd:
'op de stelling, dat aan de litigieuze bandopname geen enkel bewijs mag worden ontleend daar dit bewijs als onrechtmatig verkregen bewijs zou moeten worden beschouwd, nu die bandopname zonder toestemming en/of medeweten van de directeur van appellant is opgemaakt.'
Naar aanleiding hiervan overweegt het hof in r.o. 3:
'Bij de huidige stand van de techniek is het niet ongebruikelijk dat met name zakelijke telefoongesprekken door derden worden meebeluisterd of op een geluidsband worden opgenomen. Deelnemers aan zulke gesprekken dienen op deze mogelijkheden — die kunnen bijdragen tot het bewijs van het besprokene in een procedure als de onderhavige — bedacht te zijn, ook als de gesprekspartner hen daarvan niet tevoren uitdrukkelijk in kennis heeft gesteld.'
Vervolgens wordt in aansluiting hierop in r.o. 4 en 5 geconcludeerd:
'De hierboven achter 2 vermelde stelling van appellante kan naar 's hofs oordeel niet als juist worden aanvaard, zodat de grief ongegrond is. Derhalve moet het bestreden vonnis worden bekrachtigd met verwijzing van de zaak naar de Rb.
De beslissingen van het hof zijn onjuist om een of meer van de navolgende, zonodig in onderlinge samenhang, te beoordelen redenen. Door aldus te overwegen geeft het hof blijk van een onjuiste rechtsopvatting, althans geeft het hof onvoldoende inzicht in zijn gedachtengang.
A.   
Voor zover 's hofs oordeel ertoe strekt te betogen dat — kort gezegd — de gebruikelijkheid van bandopnamen van zakelijke gesprekken bij de huidige stand van de techniek meebrengt dat een dergelijke opname niet onrechtmatig is, is er sprake van schending van het recht, art. 8 Verdrag tot bescherming van de rechten van de mens en de fundamentele vrijheden (EVRM), art. 17 Internationaal Verdrag inzake burgerrechten en politieke rechten (IVBP) en art. 10 Gr.w in het bijzonder. Het zonder toestemming en/of medeweten van de gesprekspartner vastleggen van het betreffende gesprek op geluidsband vormt immers onder alle omstandigheden, althans onder de bijzondere omstandigheden van het onderhavige geval, een inbreuk op de persoonlijke levenssfeer, zoals die in de eerder genoemde bepalingen wordt beschermd. Het hof heeft met zijn uitspraak miskend dat ook de inhoud van zakelijke telefoongesprekken, althans de inhoud van het onderhavige telefoongesprek onder deze bescherming valt. De inbreuk door Van Gelder op de persoonlijke levenssfeer van zijn gesprekspartner Driessen levert derhalve een onrechtmatige daad op jegens deze die immers in appel onbestreden — en derhalve in cassatie vaststaand — heeft gesteld noch van de bandopname op de hoogte te zijn geweest, noch voor deze bandopname zijn toestemming te hebben verleend.
2.   
In ieder geval heeft het hof miskend dat openbaarmaking van een bandopname waarop een dergelijk gesprek zonder toestemming en/of medeweten van de gesprekspartner is vastgelegd te allen tijde, althans in de bijzondere omstandigheden van het onderhavige geval, een inbreuk vormt op de persoonlijke levenssfeer, zoals die krachtens art. 8 EVRM, art. 17 IVBP en art. 10 Gr.w bescherming verdient. De inbreuk door Van Gelder op de persoonlijke levenssfeer van zijn gesprekspartner Driessen levert derhalve een onrechtmatige daad op jegens deze die immers in appel onbestreden — en derhalve in cassatie vaststaand — heeft gesteld noch van de bandopname op de hoogte te zijn geweest, noch voor deze bandopname zijn toestemming te hebben verleend.
3.   
Het hof heeft miskend dat het onrechtmatige karakter van de vastlegging van het betreffende gesprek op geluidsband, althans het onrechtmatige karakter van de openbaarmaking van de bandopname, met zich meebrengt dat deze bandopname niet (in rechte) mag worden gebruikt, resp. openbaarmaking van die bandopname niet (in rechte) mag plaatsvinden tegen de wil van degene wiens gesprek zonder toestemming en/of medeweten op die bandopname is vastgelegd. In een dergelijk geval mag de bandopname nimmer, althans niet in het onderhavige geval, als bewijs worden gebezigd, zodat kennisneming daarvan door de rechter niet is toegestaan.
Het voorgaande brengt mee dat het hof het recht heeft geschonden, zodat 's hofs oordeel deswege niet in stand kan blijven.
B.   
's Hofs oordeel in r.o. 4 dat de stelling van Driessen niet als juist kan worden aanvaard en de daarop gebaseerde afwijzing door het hof van het hoger beroep zijdens Driessen in r.o. 5, is onbegrijpelijk, althans onvoldoende gemotiveerd, aangezien het hof onvoldoende inzicht geeft in de gedachtengang die tot zijn oordeel heeft geleid. Op geen enkele wijze wordt namelijk door het hof aangegeven waarom de stelling van Driessen in dat geval niet als juist kan worden aanvaard.
1.   
Het feit dat een opname van een zakelijk telefoongesprek op een geluidsband bij de huidige stand van de techniek niet ongebruikelijk is, sluit geenszins uit dat het vastleggen van het gesprek op geluidsband zonder toestemming en/of medeweten van de gesprekspartner te allen tijde, althans in de bijzondere omstandigheden van het onderhavige geval, onrechtmatig is jegens deze gesprekspartner, zodat kennisneming van de bandopname door de rechter niet is toegestaan.
2.   
In ieder geval sluit het feit dat opname van een zakelijk telefoongesprek op geluidsband bij de huidige stand van de techniek niet ongebruikelijk is niet uit dat openbaarmaking van die opname, waarop een gesprek zonder toestemming en/of medeweten van de gesprekspartner is vastgelegd, te allen tijde, althans in de bijzondere omstandigheden van het geval, jegens die gesprekspartner onrechtmatig is. Dit betekent dat ook om deze reden kennisneming door de rechter van de bandopname niet is toegestaan.
Het voorgaande brengt mee dat 's hofs oordeel niet naar de eis der wet met redenen is omkleed en deswege niet in stand kan blijven.

Je geeft aan dat je bij de gemeente werkt, dus ik neem aan als ambtenaar? Ik denk dat het bestuursorgaan (de gemeente) hier dan beoordelingsruimte heeft, zoals blijkt uit deze uitspraak:

7.2. De president van de Centrale Raad van Beroep heeft in een uitspraak van 12 oktober 1995 (LJN: ZB1584) uitgesproken dat een afspraak over thuiswerken op den duur niet gevrijwaard is van wijziging. Een wijziging mag niet in strijd zijn met het geschreven of ongeschreven recht.

7.3. Zoals in 2.1. reeds is vermeld, is bij aanstelling van eiseres onder meer afgesproken dat na de reorganisatie de afspraak over thuiswerken opnieuw zou worden bezien. Daarnaast is door de aanvraag van eiseres van 26 augustus 2011 in zoverre sprake van een andere situatie dat eiseres hiermee beoogde, mede door aanspraak te maken op haar overigens toekomende rechten, haar aanwezigheid op de werkvloer voor een langere periode te (blijven) verkorten tot drie dagen.

Nu verweerder bij de indiensttreding een voorbehoud had gemaakt wat betreft het thuiswerken en nu de omstandigheden zijn gewijzigd, was verweerder naar het oordeel van de rechtbank niet gehouden om wederom in te stemmen met minimaal vier uren telewerken. De algemene toezegging van verweerder dat bij de reorganisatie bestaande rechten in beginsel worden behouden, leidt niet tot een ander oordeel.

Eiseres heeft gewezen op de gang van zaken bij de aanvraag van een directe collega. Deze werkte reeds een dag thuis en wilde een tweede dag telewerken. De aanvraag werd afgewezen, maar hij behield de eerste toestemming voor een dag thuiswerken. De rechtbank overweegt dat verweerder ook bij deze collega het uitgangspunt heeft gehanteerd dat hij minimaal vier dagen per week op de werkvloer diende te zijn. Aan dit uitgangspunt werd voldaan bij handhaving van de oudere afspraak over thuiswerken. Er is naar het oordeel van de rechtbank dan ook geen sprake van een ongelijke behandeling. Zie: http://uitspraken.rechtspraak.nl/inzien … 012:BY8757

In die zaak ging het om het later wijzigen van een afspraak omtrent thuiswerk. In jouw geval is er zelfs nog niet een dergelijke afspraak, dus afdwingen lijkt me dan nog lastiger helaas.

Een verklaring van erfrecht is een notariële akte waarin een notaris een of meer van de volgende feiten vermeldt:
a. dat een of meer in de verklaring genoemde personen, al dan niet voor bepaalde erfdelen, erfgenaam zijn of de enige erfgenamen zijn, met vermelding of zij de nalatenschap reeds hebben aanvaard
b. dat al dan niet aan de echtgenoot van de erflater het vruchtgebruik van een of meer tot de nalatenschap behorende goederen krachtens afdeling 2 van titel 3 toekomt, met vermelding of aan hem een machtiging tot vervreemden of bezwaren of een bevoegdheid tot vervreemding en vertering is verleend, alsmede of en tot welk tijdstip de echtgenoot een beroep toekomt op artikel 29 leden 1 en 3
c. dat de nalatenschap is verdeeld overeenkomstig artikel 13, met vermelding of en tot welk moment de echtgenoot de bevoegdheid toekomt als bedoeld in artikel 18 lid 1
d. dat al dan niet het beheer van de nalatenschap aan executeurs, bewindvoerders of krachtens de derde afdeling van deze titel benoemde vereffenaars is opgedragen, met vermelding van hun bevoegdheden of
e. dat een of meer in de verklaring genoemde personen executeur, bewindvoerder of vereffenaar zijn.

Voordat de notaris een dergelijke verklaring kan afgeven dient hij te onderzoeken of er een testament is en welke erfgenamen er zijn. Hij moet daartoe het Centraal Testamenten Register te ’s-Gravenhage en de Gemeentelijke Basis Administratie controleren. Als op die manier is vastgesteld wie de erfgenamen zijn, zal de notaris het verzoeken om te laten weten of zij de nalatenschap hebben aanvaard (zie: Van Mourik & Van Mourik, ‘Mijn eigen haard.nl: wat elke huiseigenaar moet weten’, p. 192). Vervolgens kan in de verklaring voor erfrecht dus worden vermeld dat “het beheer van de nalatenschap aan executeurs, bewindvoerders of krachtens de derde afdeling van deze titel benoemde vereffenaars is opgedragen.”

Of een verklaring van erfrecht nodig is, wordt verder ook op deze pagina van de overheid verder uitgelegd: https://www.rijksoverheid.nl/onderwerpe … deze-nodig

Beste Goldfinger, (mooie naam

Het wetboek van strafvordering kent de mogelijkheid om een klaagschrift te richten tegen inbeslagname: Artikel 552a Sv:

1. De belanghebbenden kunnen zich schriftelijk beklagen over inbeslagneming, over het gebruik van in beslag genomen voorwerpen, over het uitblijven van een last tot teruggave, over het al dan niet toepassen van de in artikel 116, vierde lid, neergelegde bevoegdheid, over de vordering van gegevens, over de vordering medewerking te verlenen aan het ontsleutelen van gegevens, over de kennisneming of het gebruik van gegevens, vastgelegd tijdens een doorzoeking of op vordering verstrekt, over de kennisneming of het gebruik van gegevens, opgeslagen, verwerkt of overgedragen door middel van een geautomatiseerd werk en vastgelegd bij een onderzoek in zodanig werk, over de kennisneming of het gebruik van gegevens als bedoeld in de artikelen 100, 101 en 114, over de vordering gegevens te bewaren en beschikbaar te houden, alsmede over de ontoegankelijkmaking van gegevens, aangetroffen in een geautomatiseerd werk, bedoeld in artikel 125o, de opheffing van de desbetreffende maatregelen of het uitblijven van een last tot zodanige opheffing.

2. De belanghebbenden kunnen schriftelijk verzoeken om vernietiging van gegevens, vastgelegd tijdens een doorzoeking of op vordering verstrekt.

3. Het klaagschrift of het verzoek wordt zo spoedig mogelijk na de inbeslagneming van de voorwerpen of de kennisneming of ontoegankelijkmaking van de gegevens ingediend ter griffie van het gerecht in feitelijke aanleg, waarvoor de zaak wordt vervolgd of het laatst werd vervolgd. Het klaagschrift of het verzoek is niet ontvankelijk indien het is ingediend op een tijdstip waarop drie maanden zijn verstreken sedert de vervolgde zaak tot een einde is gekomen.

4. Indien een vervolging niet of nog niet is ingesteld wordt het klaagschrift of het verzoek zo spoedig mogelijk, doch uiterlijk binnen twee jaren na de inbeslagneming, kennisneming of ontoegankelijkmaking ingediend ter griffie van de rechtbank van het arrondissement, binnen hetwelk de inbeslagneming, kennisneming of ontoegankelijkmaking is geschied. De rechtbank is bevoegd tot afdoening tenzij de vervolging mocht zijn aangevangen voordat met de behandeling van het klaagschrift of het verzoek een aanvang kon worden gemaakt. In dat geval zendt de griffier het klaagschrift of het verzoek ter afdoening aan het gerecht, bedoeld in het vorige lid.

5. De griffier van het gerecht dat tot afdoening bevoegd is, zendt aan degene bij wie het voorwerp is in beslag genomen, indien hij noch de klager is, noch afstand van het voorwerp heeft gedaan, en zijn adres bekend is, onverwijld een afschrift van het klaagschrift en deelt hem mee dat hij zijnerzijds een klaagschrift kan indienen. Op last van de voorzitter van het gerecht stelt de griffier tevens andere belanghebbenden van het klaagschrift in kennis, hun de gelegenheid biedende hetzij zelf binnen een in de kennisgeving te vermelden termijn een klaagschrift in te dienen, betrekking hebbend op hetzelfde voorwerp of dezelfde gegevens, hetzij tijdens de behandeling van het klaagschrift te worden gehoord. In het laatste geval geldt de kennisgeving als oproeping.

6. De behandeling van het klaagschrift of het verzoek door de raadkamer vindt plaats in het openbaar.

7. Acht het gerecht het beklag of het verzoek gegrond, dan geeft het de daarmede overeenkomende last.

Om daarvan een voorbeeld te geven:

"Maatstaf bij de beoordeling van het onderhavige klaagschrift is of het belang van strafvordering zich verzet tegen teruggave van hetgeen bij klager in beslag is genomen. Nu beslag is gelegd op de voet van artikel 94 Sv is daarbij in dit geval van belang of het niet hoogst onwaarschijnlijk is dat de strafrechter, later oordelend, het voorwerp zal verbeurd verklaren of onttrekken aan het verkeer."

Zie: http://uitspraken.rechtspraak.nl/inzien … :2013:3147

Van belang is dus in de eerste plaats om te weten op welke grond (welk artikel) deze goederen in beslag zijn genomen. Dat blijkt niet uit deze post.

Verder lees ik: "en stelt is zijn brief dat hij zich vrij acht mocht hier niet op gereageerd worden". Wat je hiermee bedoelt is niet meteen duidelijk, maar als je bedoelt dat de advocaat, op het moment dat er niets met het klaagschrift zou worden gedaan, zich vrij acht om de zaak daarna te laten voor wat het is, terwijl je het daarmee niet eens bent, dan zou je je daarover natuurlijk kunnen beklagen bij de desbetreffende advocaat. Doe dat dan wel schriftelijk, per e-mail bijvoorbeeld.

Mocht uw advocaat daar geen oor naar hebben, dan zou u een klacht kunnen indienen tegen de advocaat. Meer daarover kunt u hier lezen: https://www.advocatenorde.nl/189/consum … w-advocaat

In de eerste plaats is het van belang om te kijken of hierover iets in de CAO is geregeld (als die van toepassing is). Verschillende CAO's kennen hiervoor een regeling als het aankomt op het tijdelijk geven van een contract, zoals bijvoorbeeld:

Cao ABN AMRO (p. 5)
Een arbeidsovereenkomst voor bepaalde tijd mag alleen bij:
• piekvorming in het werk;
• tijdelijke vervanging van een collega;
• een project;
• een overgangsfase bij een reorganisatie; of
• een opleidingsperiode voor een trainee.

Cao Post NL Postbezorgers (art. 9 lid 2)
De arbeidsovereenkomst kan worden aangegaan voor bepaalde tijd:
– ter vervanging van een tijdelijk afwezige werknemer;
– voor het verrichten van werkzaamheden verbonden aan een tijdelijke opdracht aan de
werkgever;
– voor het verrichten van werkzaamheden van tijdelijke aard en/of omvang.

Soms wordt in een CAO ook een regeling getroffen m.b.t. het salaris dat daarbij hoort, zoals bijvoorbeeld in de CAO voor Slijterijen:

Artikel 23
Plaatsvervanging
1. Indien en zolang een werknemer gedurende drie maanden of langer
een werknemer die een hogere functie vervult, vervangt, heeft hij
nadat de vervanging één maand heeft geduurd recht op een opslag
op zijn loon van tenminste 20%, met dien verstande dat zijn loon
vermeerderd met evenbedoelde opslag niet meer kan bedragen dan
het loon van degene die hij vervangt.

Het is dus allereerst verstandig om te kijken of er een CAO van toepassing is op de arbeidsovereenkomst en om te kijken of die hiervoor een regeling heeft. Is dat namelijk het geval, dan is de situatie daarmee ook meestal behoorlijk duidelijk.

Op het moment dat je het gehuurde krijgt opgeleverd is in beginsel de staat waarin het dan verkeerd bepalend voor waarop de huurovereenkomst ziet, tenzij daarover andere afspraken zijn gemaakt. Dus op het moment dat de oude huurder gordijnen heeft laten hangen, had het op de weg van de verhuurder gelegen om deze ofwel te verwijderen, dan wel daarover contact met je op te nemen en een andere afspraak te maken. Nu dat kennelijk niet gedaan is, is mijn eerste conclusie dat je dus de kamer huurt inclusief de aanwezige gordijnen. Op het moment dat de oude huurder deze terug wil, zal hij zich bijgevolg tot de verhuurder moeten wenden, want jij huurt nu inmiddels ook de gordijnen. Dat betekent ook dat de verhuurder m.i. niet van je kan verlangen dat je ze zou moeten afstaan, want je huurt ze inmiddels, met de woonruimte. Dus zou de verhuurder ze toch terug willen geven, dan is daar geen rechtsgrond voor lijkt me. Hij zou dan voor vervangende gordijnen kunnen zorgen of je schadeloos kunnen stellen en de huurovereenkomst navenant aanpassen. Maar dat de vorige huurder een 'vorderingsrecht' op jou zou hebben om de gordijnen te moeten teruggeven lijkt mij bijzonder onaannemelijk, tenzij er dus andere afspraken zijn gemaakt....