Juridisch Forum NuRecht - Rechtenforum

Charly

Gebruikers

Geregistreerd: 14-02-15

Posts: 1

Vakantie in het buitenland: bezwaar niet ontvankelijk

Ik woon op de eerste verdieping aan een park. Ik was een jaar naar het buitenland en in de tussentijd is er een enorm klimrek / speeltoestel voor kinderen vlak voor mijn gevel gezet op zo’n 20 meter afstand. Da’s lekker thuiskomen! Ik naar de gemeente om bezwaar te maken tegen dit klimrek want ik denk dat als ik mijn appartement wil verkopen het veel lastiger zal zijn om kopers te vinden. Of de prijs zal natuurlijk veel lager zijn. Wat krijg ik van de gemeente te horen? Ik ben te laat met mijn bezwaar. Dat ik in het buitenland was op dat moment maakt niks uit: ik had er maar moeten zijn. Ze zeggen dat ik nu te laat ben en dat ik niet ontvankelijk ben ?!? Ik mag dus geen bezwaar hebben tegen dit toestel en ik had dit maar gewoon vanuit het buitenland allemaal moeten volgen… Dit is toch te gek voor woorden? Heeft het zin om dit aan te vechten?

Johannes

Gebruikers

Geregistreerd: 13-02-15

Posts: 18

Re: Vakantie in het buitenland: bezwaar niet ontvankelijk

Helaas is dat idd zo. Een langdurig verblijf in het buitenland in beginsel geen reden is om alsnog in bezwaar te kunnen gaan. De Afdeling Bestuursrecht van de Raad van State oordeelde dit bijv. als eens in 2002 (rsv 2002/156) en ook de Centrale Raad van Beroep oordeelde op die wijze in 2002 (NJB 2002, p. 1714). Dat u in het buitenland verbleef vorm in beginsel geen 'verschoonbare termijnoverschrijding' (art. 6:11 Awb).

Toelichting:

Mag u lang op vakantie gaan en daarom te laat een rechtsmiddel aanwenden? Nee:

“De Raad is van oordeel dat een betrokkene die voor een langere tijd afwezig is, toereikende maatregelen dient te treffen ter behartiging van de eigen belangen. Als wordt nagelaten om adequate maatregelen te treffen om tegen een of meer eventueel in de vakantie te ontvangen besluiten tijdig bezwaar aan te tekenen, moet dit voor de rekening van de betrokkene blijven. Dit klemt te meer indien betrokkene, zoals in casu, een besluit kan verwachten. In de omstandigheid dat betrokkene met toestemming van het orgaan, c.q. met medeweten van de verzekeringsarts buitenslands was, ziet de Raad geen verschoonbare
reden voor termijnoverschrijding.”1

Waarom eigenlijk niet?

Waarom kan de kennis van het ene onderdeel van een bestuursorgaan niet worden toegerekend aan een ander onderdeel? In juridisch perspectief gaat het om één ondeelbaar bestuursorgaan. De Raad vervolgt:
“De Raad deelt ook niet de opvatting van betrokkene dat de besluiten door verzending aan het vakantieadres bekend hadden behoren te worden gemaakt. Een rechtsplicht voor het orgaan om bekendgemaakte besluiten naar het vakantieadres te zenden, kan in het algemeen niet worden aanvaard.”

Waarom niet in het algemeen, of zelfs maar in casu? Het is toch een feit van algemene bekendheid dat veel allochtone burgers, ook uitkeringsgerechtigden, voor meer dan 6 weken naar hun land van herkomst gaan, vaak met toestemming of medeweten van het bestuursorgaan. Moeten die ‘niet-Awb-mensen’ allemaal zaakwaarnemers aanstellen die blindelings tegen alle binnen komende besluiten in bezwaar of beroep gaan? Dat is misschien goed voor de productiecijfers van bezwaarschriftafdelingen en rechterlijke colleges, maar welk algemeen belang wordt gediend met deze gestrengheid?

Deze vraag dringt zich a fortiori op als de Raad ambtshalve ingrijpt in een geval waarin het bestuursorgaan en de rechtbank de termijnoverschrijding wegens een langdurige vakantie hadden gepardonneerd.2 Het gaat om een burger aan wie door de Sociale Verzekeringsbank deelname aan de vrijwillige verzekering ingevolge de AOW en de Anw was geweigerd. Welk algemeen belang wordt met deze processuele gestrengheid gediend?

1 CRvB 13 augustus 2002, NJB 2002, p. 1714, USZ 2002/290 (vakantie in Marokko).
2 CRvB 3 april 2002, RSV 2002/156 (met de gemachtigde op wereldreis).
zie: http://www.rechtspraak.nl/Organisatie/C … %20web.pdf